Patronka Św. Jadwiga, królowa

Św. Jadwiga, królowa

Choć św. Jadwiga żyła w XIV wieku, to jednak do dzisiaj stanowi przykład twórczej i niezwykle dynamicznej aktywności świeckich w Kościele. Patronuje środkowo-wschodniej Europie, jest nazywana matką trzech narodów: polskiego, litewskiego i węgierskiego. W liturgii wspominamy ją 8 czerwca.
Jadwiga urodziła się 18 lutego 1374 r., była córką Ludwika Andegaweńskiego, króla Węgier i Polski, oraz Elżbiety, księżnej bośniackiej. Wychowała się na kilku dworach europejskich, mówiła po węgiersku, polsku, włosku, niemiecku i po łacinie.
Mając 10 lat, odziedziczyła po ojcu tron Polski. Ze względu na sytuację polityczną i przewidywany sojusz polsko-litewski, 18 lutego 1386 r. poślubiła Władysława Jagiełłę. Jadwiga przyczyniła się do przyjęcia chrztu przez Litwę w 1386 r., w misji ewangelizacyjnej w tym kraju brali udział także franciszkanie. W 1397 r. była współzałożycielką Akademii Krakowskiej.
Przez 15 lat panowania święta królowa przyczyniła się do pokojowego zjednoczenia krajów i narodów, zwłaszcza Polski, Litwy i Rusi. Poprzez nowoczesne metody i styl zarządzania, położyła podwaliny pod wielonarodowe państwo Jagiellonów, oparte na tolerancji i pokojowym współistnieniu różnych kultur i religii.
Przy całym zaangażowaniu w życie polityczne, Jadwiga osobiście prowadziła działalność społeczną i charytatywną, zakładała szpitale i przytułki. Z jej fundacji powstawały również klasztory: dominikanów we Lwowie i Sandomierzu, cystersów w Koprzywnicy. Do Krakowa sprowadziła benedyktynów i karmelitów.
Jeśli jeszcze dodamy, że jej życie duchowe było bardzo dojrzałe, a nawet inspirowane kontemplacją, otrzymujemy portret kobiety niezwykłej. Jeden z przekazów podaje, że kiedy modliła się w katedrze na Wawelu, słyszała Chrystusa, mówiącego do niej z krzyża.
Jadwiga używała charakterystycznego znaku, który był swoistym “logo” jej życia: były to dwie gotyckie litery “MM”, które symbolicznie wyrażały jej aktywność zewnętrzną i wewnętrzną. Litery te nawiązywały do biblijnych sióstr, Marii i Marty, były syntezę jej życiowej postawy: mistycznej i apostolskiej, kontemplacyjnej i czynnej.
Jadwiga zmarła 17 lipca 1399 r., wkrótce po urodzeniu córki, Elżbiety Bonifacji, miała wtedy zaledwie 25 lat. Przez papieża Jana Pawła II w 1979 r. została beatyfikowana, a w 1997 – kanonizowana.
Św. Jadwiga zajmuje wyjątkowe miejsce w naszej tradycji historycznej. Jest jedyną kobietą – królową na tronie polskim, do tego świętą. Także model jej świętości stanowi na owe czasy novum, ponieważ był oparty nie o śmierć męczeńską, ale o zwykłe, codzienne życie wierne Chrystusowi.
W 2000 r. św. Jadwiga została ogłoszona patronką Radomska, ponieważ w 1384 r. w miejscowym klasztorze franciszkanów, szlachta polska podjęła decyzję o sprowadzeniu jej do naszego kraju i powierzeniu korony królewskiej.
Jej relikwie spoczywają w katedrze na Wawelu w Krakowie, a od r. 2002 znajdują się także w kościele franciszkanów w Eger na Węgrzech.